— MIJN VERHAAL BEGINT, ZOALS BIJ IEDEREEN DENK IK,
Ik was een kind dat vaak gevatte antwoorden gaf, met een grote fantasiewereld en een passie voor turnen, acrogym om precies te zijn. Naast turnen ging ik ook naar de muziekschool: notenleer, instrumenten, samenspel en de jeugdharmonie. Al deze hobby’s zorgden ervoor dat ik – samen met het turnen vijf dagen per week – elke dag van de week een hobby had.
Toch voelde ik me vaak “niet gezien” voor wie ik echt was. Tijdens het turnen kon ik een deel van mezelf laten zien: de sportieve, die vaak haar eigen grenzen verlegde en toch heel gevoelig was. Het gevecht tegen mezelf en het blijven doorzetten zijn lessen die ik met vallen en opstaan heb geleerd. Hier lag mijn hart en ziel.
Toen ik op mijn 18e naar de hogeschool ging, stopte ik met turnen. Mijn beste vrienden had ik leren kennen in de club en ineens viel die wereld weg. Ik kon het niet langer combineren met mijn studie. Ik miste het turnen, maar nog meer was ik teleurgesteld in de schijnbare oppervlakkigheid van de vriendschappen die achterbleven. “Uit het oog, uit het hart” kreeg ineens een heel duidelijke betekenis voor mij.
Tijdens de muzieklessen had ik ook vriendschappen, maar mijn passie lag niet in deze hobby. Wel vond ik aansluiting bij oudere mensen. Op zomerkampen was ik steeds de jongste van de groep, iets wat ik helemaal niet erg vond. Ik was nieuwsgierig naar nieuwe mensen, nieuwe culturen en ervaringen, ver weg van het dorp waar iedereen alles van elkaar wist.
Mijn studies verliepen “oké”, niet spectaculair, maar zonder veel moeite. Ik voelde me niet echt slim in de conventionele zin van het woord , maar als ik elke les volgde en vragen stelde, kon ik de concepten wel begrijpen. Na mijn studie begon ik te solliciteren op jobs waarvan ik zeker wist dat ik ze aankon, omdat ik het gevoel had dat mijn gekozen studierichting algemeen was en iedereen toch wel wist wat ik daar geleerd had.
Ik heb geleerd dat als je solliciteert op een job waarvan je denkt dat je die al kunt, je het snel beu bent. Na wat jobhoppen, van interim naar kort contract, belandde ik bij een groot bedrijf met goede voorwaarden.
In die tijd leerde ik mijn man kennen. De connectie was diepgaand. Voor het eerst had ik het gevoel dat iemand me echt zag, misschien zelfs beter dan ik mezelf zag. Hij vond me grappig en slim – woorden die ik nooit met mezelf associeerde – en “ik leerde snel” nieuwe dingen.
— DE VOORWAARDEN VAN MIJN JOB WAREN UITSTEKEND,
Ik had mijn taken zo geoptimaliseerd dat ik elke dag om 10 uur ’s morgens al klaar was. Extra werk vragen maakte me al snel “de moeilijke”. Ook collega’s vonden dit niet fijn, want dit gaf hen het gevoel dat zij niet genoeg deden.
Een bore-out meldde zich aan: ik ging met tranen naar het werk, voelde me dommer worden met de dag. Toch leek de work-life balans ideaal als jonge moeder van een prachtige dochter. Uiteindelijk kwam er intern een nieuwe functie vrij en vol enthousiasme ging in de nieuwe uitdaging aan.
Gelukkig klikte het met mijn nieuwe leidinggevende. Hij gaf me veel verschillende taken in verschillende domeinen, wat mijn nieuwsgierigheid opnieuw prikkelde. Hij liet me autonoom werken en ik merkte dat ik het meeste voldoening haalde uit brainstormsessies over hoe je een strategie kon uitzetten binnen de grenzen van de corporate wereld. Hier kwamen mijn studies eindelijk aan bod op een manier die ik tot dan toe nog niet had ervaren.
Intussen groeide mijn dochter als kool. Toen ze naar de kleuterklas ging – ten tijde van Corona – kregen wij een boekje mee: jouw kind is nu in staat om de 3 hoofkleuren te herkennen. Onze mond viel open, want had zij niet net de kleuren van de regenboog in volgorde gezegd en verteld dat als je rood en geel mengt, je haar lievelingskleur oranje krijgt?
Op school viel ze op als de perfecte leerlinge en de flinke helper van de juf, maar thuis stelde ze eindeloze moeilijke vragen, zelfs wanneer ze al in bed hoorde te liggen. De ochtenden werden moeizamer en de zin om naar school te gaan werd steeds kleiner. Een schoolmoe kind op 4 jaar, dat leek ons toch echt te vroeg.
We besloten ons te informeren en na het afnemen van een test en overleg met school en CLB bleek ze op het einde van de 2de kleuterklas toch al schoolrijp voor het eerste leerjaar. We besloten akkoord te gaan met een versnelling.
Diezelfde september stierf mijn vader. Dit moment van intens verdriet zette me aan het denken: “Is dit nu echt wat ik wil? In mijn job? In mijn leven? Als mama? Is dit wie ik ben?” Na een existentiële crisis besloot ik dat ik me nog steeds niet écht gezien voelde. Het besef dat er eigenlijke maar één iemand echt iets aan kon veranderen en in beweging kon zetten was pittig, maar enorm bevrijdend.
Het was tijd om iets te doen met mijn diploma’s – KMO Management en Strategisch Management – en een opleiding bedrijfscoaching te volgen. Voor mijn volgende verjaardag gaf ik mezelf mijn ondernemingsnummer cadeau.
Zoals een echte imposter liep ik snel tegen mezelf aan: “Wie ben ik om dit te doen? Wie wil er luisteren naar mijn verhaal?” Maar een kerntalentenanalyse liet me inzien dat mijn twijfels wel vaker voorkwamen bij hoogbegaafden. Dit was de eerste keer dat deze term viel.
Tegelijkertijd begon het ook bij mijn dochter weer moeilijker te gaan. Ze worstelde met slapeloze nachten, grote angsten en levensvragen. We gingen opnieuw op zoek naar experts die haar konden helpen.
Terwijl ik in de wachtkamer zat, begon alles op zijn plaats te vallen. Ik voelde een drang om er voor mijn dochter te zijn, haar een warme thuis te geven waarin ze helemaal zichzelf kon zijn. Het moment waarop ik beide werelden – mijn coaching en het thema hoogbegaafdheid – samenbracht, was het moment waarop de puzzel compleet werd. Ik voelde me eindelijk gezien, gehoord en begrepen, net zoals ik anderen nu help om dat ook te ervaren.
— WAT IK NU DOE VOOR ANDEREN,
Deze momenten van overgang, waarin ik gedwongen werd om mezelf opnieuw uit te vinden, leerde me dat grote veranderingen soms pijnlijk kunnen zijn, maar uiteindelijk een krachtig middel zijn om dichter bij je ware zelf te komen. Het begeleiden van anderen in dit proces, zowel in persoonlijke als professionele context, is wat mij drijft. Ik wil hen helpen om hun eigen transformaties op een realistische manier door te maken.
Wat ik nu doe voor anderen, is precies wat ik zelf doorleefd heb: ik begeleid ze in het loskomen van het oude, het vertrouwde – zelfs wanneer dat comfort biedt – en help ze nieuwe mogelijkheden te verkennen. Of het nu ouders zijn die hun hoogbegaafde kinderen of zichzelf beter willen begrijpen, of bedrijven die hun structuur willen herzien: ik sta naast hen tijdens deze transformaties.
Net zoals ik doorheen mijn leven telkens weer moest ‘ontpoppen’, begeleid ik nu anderen om hun eigen vleugels uit te slaan. Soms voelt dat als opnieuw beginnen, maar het is altijd een stap dichter naar een authentieker, vrijer leven – zowel op persoonlijk als professioneel vlak.
Transformatie hoeft niet altijd revolutionair te zijn; het zijn vaak de realistische, goed doordachte stappen die de grootste impact hebben. Voor bedrijven betekent dit dat ik hen help hun koers te verfijnen en hun structuur te optimaliseren, terwijl ze trouw blijven aan hun missie en waarden. Voor gezinnen: binnen de capaciteiten en mogelijkheden die beschikbaar zijn, ondersteun ik de transformaties die nodig zijn.
Mijn coaching draait om realistische transformatie. Ik help je om kind, jezelf of je bedrijf te herzien op een manier die haalbaar is en die echt werkt. We stappen samen door de verschillende fases – van verwarring naar helderheid, van stagnatie naar groei – en ik ben er om die veranderingen behapbaar te maken, zonder dat je jezelf verliest. Dat is de sleutel tot wat ik doe.